Падна и последниот corona-free бастион во Европа. Црна Гора е “најозборувана”земја во регионов и пошироко деновиве, најчесто со прашањето – а како им успева?
Црна Гора му “одолеа” на коронавирусот повеќе од три месеци од појавувањето и само 10 дена откако вирусот се „одомаќини“ во сите земји што граничат со неа.
Со мерките од типот – затворање на образовните установи, затворање кафулиња, ресторани, спортски сали, салони за убавина и фризерски … со еден збор, повеќето места каде што луѓето се собираат во голем број; потоа, затворање на границите, аеродромите, запирање на возовите, но и автобуси и комбиња, забрана за собирање на јавни места … функционираше. Барем досега.
Покрај SMS пораките што Владата им ги испрати на сите граѓани, поканувајќи ги да се пријават дали остануваат во странство или можеби имаат симптоми од вирусот и повикот „Да се заштитиме себеси и другите“, како и дизајнираната кампања „Остани дома“, во смисла на комуникација Владата се обиде да допре до сите граѓани.
И да, не ни очекувавме дека ќе го поминеме ова делење на карти без ниту една лоша карта. Здравствениот систем се подготви колку можеше, сите превземени мерки не беа залудни, па така појавата на вирусот во нашата земја беше максимално одложена.
Од друга страна пак, остана прашањето – дали ние како поединци направивме максимум што можеме? Дали се придржуваме на препораките или бар некако влијаевме на нашето микро окружување да го направат истото? Или си кажавме: “Мене нема сигурно, без потребна е оваа паника”
Деновиве станав досадна себеси, на мојата фамилија и пријатели, но така е, СЕГА и само СЕГА, а не подоцна, треба да ги почитуваме препораките од буква до буква.
Во понеделникот наутро, кога стапија во сила првите построги забрани, сите дојдовме на работа за да се договориме како да работиме од дома. Градот беше зачудувачки МИРЕН. Но не онаа тишина која секому му одговара, тишината во која израснав живеејќи на село, туку една друга тишина која не опоменува. Се сетив на разговор со пријателка пред некој ден – светот нè потсетува да ја намалиме брзината. Сè може да се случува и поинаку. Мора да се свртиме кон себе и нашите најблиски и да се грижиме еден за друг вистински.
За нас сега ќе се грижат здравствените работници, тие се на првата линија. Па после нив следат: касиерка во продавницата, работниците на шалтер во поштата или банка, полицијата, аптекарите, таксистите, хигиеничари … потоа даватели на услуги за храна, новинари кои не информираат … итн.
За сè она што го прават не треба да им се заблагодариме кога сè ќе заврши. Туку СЕГА.
Да бидеме уште поодговорни. Да останеме дома. Да не излегуваме без потреба. Без непотребни залихи.
Ова не е аларм за паника, ова е аларм за солидарност и будење. Знам дека можеме, најјаки сме кога најмногу треба!
